Warrior Steven

Toen ik zes maanden oud was, werd er bij mij een hersentumor ontdekt. En daar draag ik nog steeds de gevolgen van. Ik ben zwaar slechtziend geworden en tot nu toe ben ik zo’n 30-tal keer geopereerd. Mentaal ben ik echter wel helemaal in orde, ook al zijn er soms mensen die denken dat dat niet zo is. Het is niet omdat je een visuele handicap hebt en vaak naar het ziekenhuis moet dat er ook in je hoofd iets mis is!

In een speciale school in Brugge heb ik braille geleerd. Die school wou eigenlijk dat ik in een beschutte werkplaats zou gaan werken, maar dat wilde ik liever niet. Ik vond niet dat dat een geschikte plaats voor mij was, aangezien ik enkel een visuele handicap heb. Ik trok dan naar een andere school waar ik een opleiding heb gevolgd voor mensen met een visuele beperking. Zes jaar later kon ik gewoon volwassenonderwijs in tweedekansonderwijs volgen.

Ik werd opgevolgd in het ziekenhuis in Gent. Daar had ik enorm veel steun van mijn neurochirurg die net als ik enorm houdt van dieren en muziek. Ook kon ik via het UZ Gent mee op een kamp voor jonge mensen die kanker hebben gehad of nog steeds ziek zijn. Op dat kamp leerde ik mijn eerste vriendin kennen. Ze heeft mij vele jaren enorm gelukkig gemaakt, maar uiteindelijk is ze overleden aan haar ziekte. Dat was een zeer moeilijke periode voor mij. Het is nu al zes jaar dat ze er niet meer is, maar ik mis haar nog steeds. Gelukkig heb ik wel nog steeds contact met haar familie, waar ik veel steun aan heb.

Doorheen de jaren is spiritualiteit steeds belangrijker geworden in mijn leven. Ik haal veel kracht uit spiritualiteit om dingen die in het leven gebeuren, zoals het overlijden van mijn vriendin, een warme, fijne plek te geven.

Als slechtziende is het niet gemakkelijk om je te verplaatsen, je kunt wel begeleiding krijgen, maar ik ben liever onafhankelijk. Gelukkig heb ik nu al bijna zes jaar mijn lieve hond Youna die het voor mij mogelijk maakt om me zelfstandig te verplaatsen. Youna geeft me heel veel vrijheid. Ik vertrouw meer op haar dan op bijvoorbeeld een begeleider van de NMBS, die je trouwens 24 uur op voorhand moet aanvragen, wat niet echt praktisch is. Paardrijden vind ik ook heel leuk: het paard kijkt voor mij of we nergens tegen lopen en ik voel me helemaal vrij. Ik wacht ook vol ongeduld op zelfrijdende auto’s, ik hoop dat ik het nog zal mogen meemaken om daarmee gewoon op de openbare weg te kunnen rondrijden en niet meer afhankelijk te hoeven zijn van chauffeurs of van het openbaar vervoer.

Ik ben slechtziend en heb al veel meegemaakt, maar voor de rest mankeert er eigenlijk niet echt iets aan mij. Doordat ik veel in het ziekenhuis lag, heeft mijn school mij in een andere richting geduwd omdat ze dachten dat ik minder aankon. Daardoor moet ik nu nog studeren en ook door gebrek aan ondersteuning van de overheid is het nog niet gelukt om mijn diploma te halen. Ik ben nu wel aan het kijken voor een opleiding muziek in Rotterdam in Nederland, waar ik betere ondersteuning krijg. Want muziek is ook een heel belangrijke rode draad in mijn leven, waar ik veel emoties in kwijt kan. Ik heb het gevoel dat Nederlanders minder betuttelend en meer open minded zijn, dus ik hoop dat ik daar aan een nieuw avontuur ga kunnen beginnen.