Het verhaal van † Warrior Elien

Elien voelde zich tijdens haar stage net voordat ze afstudeerde als bachelor in de orthopedagogie vaak heel moe, maar schreef dit toe aan de stress die het eindexamen en de stage met zich hadden meegebracht.

Naast de vermoeidheid doken er ook nog allerlei vervelende kwaaltjes op, en op een dag stortte ze fysiek in tijdens het fietsen. Dit was niet meer normaal te noemen. Op één week tijd kreeg Elien te horen dat ze leukemie had. Bij leukemie moet je na de diagnose onmiddellijk in isolatie, met slechts héél beperkt toegelaten bezoek. Voor Elien werd dit een maandenlange isolatie die gepaard ging met een extreme vermoeidheid. Het saaie uitzicht door haar ziekenhuisraam, was het enige wat ze nog kon zien van de buitenwereld. In totaal heeft Elien twee jaar op een bed gelegen, zwaar moe en ziek.

Het allerergste wat ze meemaakte waren de ruggenmergpuncties. Die waren vreselijk pijnlijk. Elien heeft er in totaal meer dan twintig gehad.

Na de laatste behandeling vond ze het heel moeilijk om weer losgelaten te worden.

Toen de controles wegvielen en ze terug een normaal leven mocht leiden, kwam de angst. En die is er nog steeds. Een kleine verkoudheid? Een beginnend kwaaltje? Wat áls?

“Haat ik de kanker? Nee. Ik heb een haat – liefde verhouding met de ziekte. De ziekte als een bondgenoot leren beschouwen was mijn manier om te overleven. Ik nuanceer: ik ben overdreven goed uit de behandeling gekomen. Buiten de eeuwigdurende vermoeidheid, mijn goudvisgeheugen en enkele innerlijke littekens, heb ik niks overgehouden aan het hele folterproces dat aan mijn genezing vooraf ging. 
Ziek worden en alles wat er mee samen ging, heeft van mij de persoon gemaakt die ik wil zijn. Waar ik vroeger alles uitstelde en geen keuzes kon maken, ben ik nu resoluut. Ik ga voor wat ik wil. Ook al lijk ik voor velen hard en word ik niet begrepen in die keuzes. Ik weet hoe snel het kan gaan, morgen kan het evengoed alweer te laat zijn. En wat ik mezelf beloofd heb, is dat áls die dag ooit komen zal, ik me niet voor het hoofd zal slaan omdat ik mijn dromen niet nagejaagd heb toen ik de mogelijkheid had om het te doen.
Onvoorwaardelijke liefde en pure onverschilligheid, beide heb ik ze in essentie ondervonden. Ik ben blij met alles wat de ziekte mij geleerd heeft. Niet dat het mij een gelukkiger beeld van de mensheid gegeven heeft, maar wel een realistischer beeld.”

Tips van Elien

Voor haar lotgenoten:

• Je moet het zélf aanpakken na de kanker. Er wordt je niks in de schoot geworpen. Je moet in je eentje je plekje weer helemaal opnieuw veroveren in de maatschappij.

Voor wie iemand kent die kanker heeft, maar niet weet hoe zich te gedragen, of wat te zeggen:

• Laat tenminste IETS weten. Zo heb je het toch geprobeerd, moest het dan toch niet zo goed meevallen.
• Ga niet te snel alles positiveren. “ Je mag toch al weer buiten komen, dus het gaat toch best goed met je!” 

Bij Elien werkte dit averechts… Als iemand zo sprak, dan was het voor haar alsof iemand met deze paar woorden haar hele lijdensweg van de tafel veegde.

De ervaring kanker hoeft volgens Elien niet negatief te zijn. Je kan er een bewuster iemand door worden. Elien zou nooit meer willen terugkeren naar haar denkwereld van vóór de ziekte. Ze is bewuster geworden. Ze heeft moeilijke knopen doorgehakt, en daardoor voelt ze zich nu net gelukkig.
Mensen die negativiteit uitstralen, die gaat ze nu zo veel mogelijk uit de weg. Ze heeft daarentegen veel respect voor de mensen die al die tijd dat ze ziek was zo dichtbij gebleven zijn, en die zelfs voor haar de kanker van haar hadden overgenomen!

Bijna vier jaar na haar diagnose heeft Elien een leuke job gevonden. Ze voelt zich weer nuttig en telt weer mee. Ze heeft een man waar ze trots en dol op is, en last but not least: binnenkort wordt ze mama! Haar leven staat weer op de rails. Zoals ze het zo treffend zegt: ze heeft haar leven ‘teruggepakt’ van de kanker.